ERGUN GÖZE’NİN ARDINDAN… BİR MEKTUP… Türk düşüncesinin önemli isimlerinden, Peyami Safa’nın dostlarından yazar Ergun Göze 12 Ekim 2009 günü İstanbul Kadıköy’deki evinde vefât etti. Vefât haberini ertesi gün duydum. İçim, önemli bir ismin vefâtının acısıyla doldu. Ergun Göze’yi yaklaşık bir buçuk yıl önce yazdığım bir yazı vesilesiyle tanımıştım. Edebiyat Otağı dergisinin Haziran 2008 tarihli 33. sayısında “Peyami Safa’nın Yeni Yayımlanan Bir Kitabı Hakkında” başlıklı bir yazı neşretmiştim. Bu yazıda o sıralarda yeni yayımlanan, Peyami Safa’ya ait olan “Edebî Akımlar ve Fikir Cereyanları” kitabının Boğaziçi Yayınları tarafından yapılan neşrini eleştirmiştim. Biraz kızgındım, çünkü kitabın içeriğini oluşturan yazılar Peyami Safa’nın Ötüken Neşriyat tarafından yayımlanan “Sanat-Edebiyat-Tenkit” kitabında aynen yer alıyordu! Ben, Safa’nın yayımlanmamış onlarca eseri dururken bu yazıların ayrıca kitaplaştırılmasının ardında maddî çıkar amacı olduğunu düşündüm ve bu yüzden kızdım. Yazımda bu hususun yayımcılık etiğine aykırı olduğunu belirttim. Yazı yayımlandıktan sonra da derginin bir nüshasını Boğaziçi Yayınevi’ne gönderdim. Yayınevinden bir cevap geleceğine inanmıyordum. Çünkü daha önce başka yayınevlerine çeşitli mektuplar göndermiş, ama onlardan cevap alamamıştım. Bu sırada yaklaşık bir on beş-yirmi gün sonra gelen bir mektup beni şaşırttı. Mektup Ergun Göze’dendi. Meğer eserlerini okuduğum Ergun Göze üstâd Boğaziçi Yayınları’nın editörüymüş. İşte Ergun Göze’nin yazıma cevabî mektubu:
“Sayın Can Şen Mektubu okuyunca şaşırmış ve utanmıştım. İşin aslını bilmediğim için boş yere kırıcı olmuştum. Hemen Ergun Göze’ye bir özür mektubu yazdım. Kendisinden özür ve helâllik diledim. Ayrıca Peyami Safa hakkındaki yazılarımı fotokopi çektirerek mektubuma ekledim. Bir hafta sonra rahmetli Ergun Bey beni telefonla aradı. Bana kızgın değildi ve hakkını helâl etmişti. Çalışmalarımı beğendiğini de söyledi. Kendimi geliştirmek için bir yabancı dili iyice öğrenmemi tavsiye etti. Bu konuda Peyami Safa’nın bir yabancı dil bilmeden Türkçeyi, Türkçeyi iyi bilmeden de bir yabancı dili tam olarak kavramanın mümkün olmadığı şeklindeki görüşünü nakletti. Bu telefon görüşmesi beni epeyce rahatlatmıştı. Bundan bir süre sonra ise beni sevindiren yeni bir olay oldu. Ergun Göze bana eleştirdiğim kitabı imzalayıp göndermişti. Şöyle imzalamış kitabı: “Sevgili Can, bu eser üstad Peyami’den sana bir mektuptur. İletirim.” Ergun Göze’nin vefâtı, Türk düşüncesi için büyük bir kayıp. Gerek kitaplarıyla, gerek çevirileriyle, gerekse Peyami Safa’nın pek çok yazısını derleyip neşretmesiyle kültürümüze büyük katkı sağlamıştı. Peyami Safa hakkında yazdığı “Peyami Safa-Nazım Hikmet Kavgası”, “Peyami Safa”, “Peyami Safa’nın Türk Düşüncesindeki Yeri” kitapları oldukça mühimdir. Ama ben en çok Göze’nin Cemil Meriç, Peyami Safa ve Necip Fazıl’ı beraber değerlendiren “Üç Büyük Mustarip” adlı eserini (Boğaziçi Yayınları, İstanbul 1995, 134 sayfa) beğenerek okumuştum. Ergun Göze’nin yeri zor doldurulacak. Kendisine Yüce Allah’tan rahmet, ailesine sabr-ı cemil niyaz ediyorum. Türk münevverleri onun hizmetini unutmayacaktır. Mekânı cennet olsun… [1] Mektubun imlâsında hiçbir değişiklik yapılmamıştır. |